III SA/Lu 690/19 - Wyrok WSA w Lublinie z 2020-04-22 Sprawa ze skargi na decyzję SKO w L. w przedmiocie orzeczenia utraty dobrej reputacji przewoźnika drogowego   Sentencja   Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Sędzia WSA Anna Strzelec, , po rozpoznaniu w Wydziale III w dniu 22 kwietnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi E. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia utraty dobrej reputacji przewoźnika drogowego oddala skargę.   Zaskarżoną decyzją z [...] października 2019 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. utrzymało w mocy decyzję Starosty Ł. z [...] sierpnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie orzeczenia utraty dobrej reputacji przewoźnika drogowego E. D..   Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.   W dniu [...] czerwca 2019 r. Starosta Ł. zawiadomił przewoźnika drogowego E. D. (dalej jako "skarżący"), prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, o wszczęciu kontroli dotyczącej spełnienia wymogów będących podstawą do wydania licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób.   Skarżący przedstawił do kontroli wymagane dokumenty, w tym informację z Krajowego Rejestru Karnego z [...] lipca 2019 r., z której wynikało, że prawomocnym wyrokiem z [...] października 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Ś. uznał skarżącego za winnego popełnienia czynu zabronionego z art. 178a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks kamy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1600 z późn. zm.), polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości.   Starosta Ł. wszczął z urzędu postępowanie w zakresie spełnienia wymogu dobrej reputacji przewoźnika drogowego.   Decyzją z [...] sierpnia 2019 r. Starosta Ł. (dalej jako "organ I instancji") orzekł o utracie dobrej reputacji przewoźnika drogowego E. D., będącego jednocześnie osobą zarządzającą transportem w przedsiębiorstwie, posiadającego licencję nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, udzieloną [...] sierpnia 2004 r. przez Starostę Ł. oraz Certyfikat Kompetencji Zawodowych w krajowym transporcie drogowym osób Nr [...], udzielony [...] lipca 2006 r. w W..   W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. (dalej jako "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") decyzją z [...] października 2019 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.   W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że podstawę do wydania decyzji stwierdzającej utratę dobrej reputacji przewoźnika drogowego, zarządzającego transportem lub osoby   fizycznej uprawnionej do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu mikroprzedsiębiorcy stanowi prawomocny wyrok skazujący za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. U. UE L z dnia 14 listopada 2009 r. Nr 300, str. 51 z późn. zm.), dalej jako "rozporządzenie 1071/2009".   Odnosząc się do sprawy organ odwoławczy stwierdził, że została spełniona przesłanka polegająca na naruszeniu przepisów w zakresie prawa o ruchu drogowym. Prawomocnym wyrokiem z [...] października 2017 r. wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin - Wschód w Lublinie z siedzibą w Ś. w sprawie o sygn. akt III K [...] skarżący skazany został za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i orzeczono wobec niego grzywnę oraz 3 lata zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jednośladowych.   Uzasadnienie   Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że dla wydania decyzji stwierdzającej utratę dobrej reputacji przewoźnika drogowego nie jest istotne to, czy przedsiębiorca utracił uprawnienia do kierowania pojazdami oraz jakie były okoliczności faktyczne skazania prawomocnym wyrokiem karnym za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Skazanie prawomocnym wyrokiem karnym w dziedzinach prawa wymienionych w art. 6 rozporządzenia 1071/2009 jest ujemną przesłanką dobrej reputacji.   W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skarżący zaskarżył decyzję organu odwoławczego w całości.   Skarżący zarzucił naruszenie art. 7d ust. 1 pkt 1, ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do utraty dobrej reputacji przewoźnika drogowego.   Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji.   W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że organ II instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na wyroku skazującym z [...] października 2017 r., który nie dotyczył prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej w zakresie transportu osób. Skarżący został skazany za jazdę motocyklem po niepublicznej drodze polnej po spożyciu alkoholu. Orzeczona kara dotyczy tylko uprawnień do prowadzenia pojazdów jednośladowych. Uprawnienia do wykonywania transportu osób nie zostały ograniczone, skarżący nadal posiada uprawnienia do prowadzenia autobusów.   W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasową argumentację.   Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:   Przedmiotem kontroli sądu w niniejszej sprawie jest decyzja w przedmiocie orzeczenia utraty dobrej reputacji przewoźnika drogowego.   Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 7d ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 2140 z późn. zm.), dalej jako "u.t.d."   Zgodnie z art. 7d ust. 1 u.t.d., organ właściwy w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany oraz zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wszczyna postępowanie administracyjne w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika drogowego, zarządzającego transportem lub osoby fizycznej, o której mowa w art. 7c (osoby fizycznej uprawnionej do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu mikroprzedsiębiorcy na podstawie umowy), jeżeli wobec:   członka osobyosoby spółkąlub osoby działalność lub osoby o mowaw art. prawomocny skazującyzaprzestępstwo w w art. 6ust. 1 lit. a (WE)nr w 5 ust. 2a;   drogowego, zarządzającego transportem lub osoby fizycznej, o której mowa w art. 7c:   wykonalną decyzję administracyjną lub wykonalne decyzje administracyjne o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie określone w załączniku nr 3 lub 4 do niniejszej ustawy lub załączniku nr 1 do ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, które zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 z dnia 18 marca 2016 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 w odniesieniu do klasyfikacji poważnych naruszeń przepisów unijnych, które mogą prowadzić do utraty dobrej reputacji przez przewoźnika drogowego, oraz zmieniającego załącznik III do dyrektywy 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 74 z 19 marca 2016 r., str. 8), zwanego dalej "rozporządzeniem Komisji (UE) 2016/403", zostało zakwalifikowane jako poważne naruszenie lub bardzo poważne naruszenie, jeżeli częstotliwość występowania naruszeń, zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia, wymaga oceny dobrej reputacji, b) wydano wykonalną decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie określone w załączniku nr 3 lub 4 do niniejszej ustawy lub załączniku nr 1 do ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych, które zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 zostało zakwalifikowane jako najpoważniejsze naruszenie, lub   c) orzeczono lub nałożono prawomocnie karę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym za naruszenie, które zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia Komisji (UE) 2016/403 zostało zakwalifikowane jako:   najpoważniejsze   poważne naruszenie lub bardzo poważne naruszenie, jeżeli częstotliwość występowania naruszeń, zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia, wymaga oceny dobrej reputacji.   W myśl art. 7d ust. 2 ut.d., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, organ, o którym mowa w art. 7 ust. 2, wydaje decyzję stwierdzającą utratę dobrej reputacji.   Przesłanką wszczęcia postępowania w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika drogowego jest prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, wymienione w art. 5 ust. 2a u.t.d.   Przepis art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1071/2009 stanowi, że z zastrzeżeniem ust. 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskie określają warunki, które przedsiębiorca i zarządzający transportem muszą spełniać, aby zapewnić zgodność z wymogiem dobrej reputacji, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. b).   Przy określaniu, czy przedsiębiorca spełnił ten wymóg, państwa członkowskie uwzględniają postępowanie przedsiębiorcy, jego zarządzających transportem oraz innych odpowiednich osób określonych przez dane państwo członkowskie. Każde odniesienie w niniejszym artykule do wyroków skazujących, sankcji lub naruszeń obejmuje wyroki skazujące, sankcje lub naruszenia samego przedsiębiorcy, jego zarządzających transportem oraz innych odpowiednich osób określonych przez dane państwo członkowskie.   W akapicie trzecim art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1071/2009 określone zostały warunki, które przedsiębiorca i zarządzający transportem muszą spełniać, aby zapewnić zgodność z wymogiem dobrej reputacji. Zgodnie z wyliczeniem zawartym pod lit. a, warunki te obejmują przynajmniej następujące wymogi: dobrej reputacji zarządzającego transportem lub przedsiębiorcy transportowego nie podważają żadne poważne zarzuty, takie jak wyroki skazujące lub sankcje za popełnienie poważnego naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w następujących dziedzinach:   handlowe;   upadłościowe;   płace i warunki zatrudnienia w zawodzie;   o ruchu drogowym;   odpowiedzialność   ludźmi lub narkotykami.   W myśl art. 5 ust. 2a u.t.d., za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji uznaje się przestępstwa umyślne określone w: 1) art. 173 - 175, art. 178 - 180, art. 189a, art. 218 - 221, art. 296 - 306 i art. 308 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077);   586-589 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 oraz z 2018 r. poz. 398, 650, 1544, 2219 i 2244);   522 i art. 523 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 2344 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 398, 685, 1544 i 1629);   53 - 64 i art. 68 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1030, 1490 i 1669);   399 i art. 400 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1508 oraz z 2018 r. poz. 149, 398, 1544 i 1629).   W rozpoznawanej sprawie podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika drogowego stanowił wyrok Sądu Rejonowego Lublin - Wschód w Lublinie z [...] października 2017 r. (sygn. akt III K [...]), którym skarżącego uznano za winnego prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 z późn. zm.), dalej w skrócie: "k.k.". Za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. skarżącego skazano na karę grzywny i orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jednośladowych na okres trzech lat. Wymieniony przepis art. 178a § 1 k.k. określający sankcję za czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości mieści się w rozdziale XXI Kodeksu karnego zatytułowanym "Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji".   Z przytoczonego wyżej przepisu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 1071/2009 wynika, że wyrok skazujący za popełnienie czynu stanowiącego poważne naruszenie obowiązujących przepisów krajowych w dziedzinie prawa o ruchu drogowym podważa dobrą reputację przewoźnika. Za poważne naruszenie przepisów krajowych w dziedzinie prawa o ruchu drogowym uznane zostały, zgodnie z art. 5 ust. 2a u.t.d., przestępstwa umyślne przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, wymienione w art. 173 - 175 k.k. oraz art. 178 - 180 k.k. Przestępstwo umyślne z art. 178a § 1 k.k. niewątpliwie godzi w podstawowe zasady ruchu drogowego.   Jak już wyżej wskazano, stosownie do treści art. 7d ust. 1 pkt 1 lit. a u.t.d., organ wszczyna postępowanie administracyjne w zakresie spełniania wymogu dobrej reputacji przewoźnika drogowego, jeżeli wobec osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą orzeczono prawomocny wyrok skazujący za przestępstwa umyślne w dziedzinach określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.   Skazanie skarżącego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. zobowiązywało organ administracji publicznej do niezwłocznego wszczęcia postępowania oraz do wydania decyzji na podstawie art. 7d ust. 2 u.t.d. o utracie dobrej reputacji przez skarżącego jako przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wykonywania krajowego transportu drogowego osób na podstawie licencji nr [...] z [...] sierpnia 2004 r. udzielonej przez Starostę Ł. oraz jako osoby posiadającej Certyfikat Kompetencji Zawodowych w krajowym transporcie drogowym osób nr [...] z dnia [...] lipca 2006 r.   Zauważyć należy, że ustawowym wymogiem udzielenia licencji na wykonywanie transportu drogowego jest posiadanie przez przedsiębiorcę dobrej reputacji. Wymóg dobrej reputacji w rozumieniu ustawy nie jest spełniony, jeżeli osoba prowadząca działalność gospodarczą została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości.   Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi, że organ błędnie ustalił stan faktyczny i nie uwzględnił okoliczności, że skarżący został skazany za jazdę motocyklem po niepublicznej drodze polnej w stanie nietrzeźwości, a więc nie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie transportu drogowego osób.   W postępowaniu administracyjnym, o którym mowa w art. 7d ust. 1 pkt 1 u.t.d., organ nie bada okoliczności popełnienia czynu, za który przewoźnik drogowy został skazany prawomocnym wyrokiem. Stwierdzenie, że wobec przewoźnika drogowego wydany został prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo polegające na poważnym naruszeniu przepisów krajowych w zakresie prawa o ruchu drogowym, zobowiązuje organ do wydania decyzji stwierdzającej utratę dobrej reputacji.   W niniejszej sprawie organy nie dopuściły się naruszenia prawa materialnego i prawidłowo uznały, że z uwagi na rodzaj przestępstwa, którego dopuścił się skarżący, wykonujący krajowy transport drogowy osób na podstawie posiadanej licencji, przewoźnik utracił dobrą reputację.   Bez znaczenia jest okoliczność, że skarżący w chwili popełnienia przestępstwa kierował pojazdem jednośladowym i nie wykonywał transportu drogowego. Podkreślić należy, że przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. jest przestępstwem w zakresie wymogu dobrej reputacji. Powyższe wynika wprost z art. 5 ust. 2a pkt u.t.d. 2a.   Należy ponadto zauważyć, że przedsiębiorca skazany prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo polegające na kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości nie gwarantuje bezpieczeństwa w ruchu drogowym.   Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), dalej w skrócie: "p.p.s.a."   Sprawa niniejsza rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym na podstawie przepisu art. 119 pkt 2 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. W odpowiedzi na skargę (k. 8 - 10 akt sprawy), doręczonej pełnomocnikowi skarżącego 20 stycznia 2020 r. (k. 19 akt sprawy), organ zgłosił wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym. Skarżący nie złożył w terminie czternastu dni wniosku o przeprowadzenie rozprawy.