Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2010 r., Nr 5, poz. 13 ze zm.), dalej ‘ustawa o publicznym transporcie zbiorowym’, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega m.in. na „określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz informowaniu o stawce opłat za korzystanie z tych obiektów”. Przy czym w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym nie wskazano sposobu określenia przedmiotowych obiektów, których właścicielem lub zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego – w przeciwieństwie do tzw. ‘samorządowym’ przystanków komunikacyjnych i dworców, których określenie zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym następuje w drodze uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego. Niewątpliwie jednak, jak podkreśla się w piśmiennictwie, „ze względu na konieczność zapewnienia dostępu do przedmiotowej informacji każdemu zainteresowanemu świadczeniem usług przewozowych podmiotowi, powyższa informacja [tj. informacja o przystankach komunikacyjnych i dworcach , których właścicielem lub zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz o stawce opłat za korzystanie z tych obiektów] powinna zostać podana do publicznej wiadomości w taki sposób, aby każdy zainteresowany mógł się z nią zapoznać.”( P. Mikiel, M. Rozkosz, Publiczny Transport Zbiorowy – wybrane zagadnienia w pytaniach i odpowiedziach, IGKM 2012, s. 44). Wobec powyższego należy uznać, iż zadanie organizatora, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym może być zrealizowane przykładowo poprzez zamieszczenie odpowiedniej informacji w tym zakresie w siedzibie danej jednostki samorządu terytorialnego lub na stronie internetowej tej jednostki.   Stan prawny: 23.04.2014 r.