Przejdź do treści

Za badania odpowiada pracodawca

Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie kary pieniężnej 

Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant specjalista Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 marca 2020 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę. Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności. W dniu 3 stycznia 2019 r. w B. przy ul. D. funkcjonariusz Policji dokonał kontroli pojazdu samochodu marki R. o nr rej. [...] , którym kierował W. T. przewożący ładunek. Podczas kontroli stwierdzono, że kierowca nie posiada ważnego orzeczenia lekarskiego oraz orzeczenia psychologicznego o braku przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Ustalono, że pojazd, którym poruszał się W. T. należy do firmy T. K. Podczas czynności kontrolnych wykonano dokumentację fotograficzną pojazdu i okazanych dokumentów, zaś jej przebieg udokumentowano w notatce urzędowej oraz protokole z kontroli nr[...] , przekazanym - między innymi - do organu inspekcji transportu drogowego. Decyzją z dnia [...] września 2019 r. ([...]) P. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na M. K. na podstawie art. 92a ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 58 ze zm.) karę pieniężną w wysokości 2000 zł za wykonywanie przewozu drogowego przez kierowcę nieposiadającego orzeczenia lekarskiego i psychologicznego o braku przeciwskazań zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. W uzasadnieniu decyzji organ powołał się na ustalenie protokołu kontroli potwierdzające naruszenie art. 92 a ust 2, 4, 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 58 ze zm.). Organ wskazał, powołując się na przepisy ustawy z 6 września 2001r. o transporcie drogowym, że kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega koniecznym badaniom lekarskim i badaniom psychologicznym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Obowiązek kierowania kierowców na badania spoczywa na przedsiębiorcy lub innym podmiocie wykonującym przewóz drogowy. Przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy może zatrudnić tylko takiego kierowcę, który nie ma przeciwwskazań zdrowotnych lub psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. W kontrolowanym przypadku, osobą odpowiedzialną tj. wykonującą czynności związane z przewozem drogowym jest M. K., prowadząca przedsiębiorstwo T. M. K., gdyż kierowca wykonywał przewóz pojazdem należącym do ww. przedsiębiorstwa i przewoził ładunek, którego odbiorcą było wskazane przedsiębiorstwo. Organ stwierdził, że doszło do naruszenia art. 92 a ust. 2, 4 i 8 ustawy o transporcie drogowym, sankcjonowanego karą pieniężną w kwocie po 1 000 złotych za każde naruszenie stosownie do załącznika nr 4 do ustawy o transporcie drogowym pozycje: Ip. 4.2 i Ip.4.3. Organ nie podzielił stanowiska M. K., iż przedsiębiorstwo T. nie wykonało kontrolowanego przewozu, gdyż powyższe stało w opozycji do zebranego w sprawie materiału dowodowego. Kierowca wykonał przewóz pojazdem należącym do firmy T. oraz odbiorcą ładunku była wskazana firma. Brak jest wiarygodnych dowodów potwierdzających, że pojazd został wypożyczony lub przewóz był realizowany przez zewnętrznego przewoźnika. Uzasadnienie W odwołaniu od decyzji M.K. podniosła, że nałożone na nią kary są niezasadne, bowiem nie używała samochodu nr rej. [...] w prowadzonej działalności gospodarczej, a był on użyczony braciom męża P. K. i T. K., którzy mają własną firmę przewozową i to oni wybrali kierowcę za którego byli odpowiedzialni. Strona wskazała, że sama korzysta z usług innych firm przy przewozie ładunku na potwierdzenie czego dołączyła stosowne faktury na zakup usług przewozowych. Decyzją z dnia [...] listopada 2019 r. ( nr[...]) Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości w mocy. W uzasadnieniu decyzji odwoławczej, organ II instancji wskazał, że podziela ustalenia faktyczne poczynione przez organ I instancji oraz dokonaną ocenę prawną. W sprawie bezsporne bowiem jest, że kierowca wykonujący przewóz nie posiadał przy sobie wymaganych prawem dokumentów związanych z wykazaniem braku przeciwwskazań lekarskich i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Kierowca przewoził ładunek środkiem transportu należącym do firmy prowadzonej przez M. K. Także ładunek, jak wynika z uzyskanej faktury VAT nr[...], został nabyty przez skarżącą. W konsekwencji zgromadzony materiał dowodowy, wbrew twierdzeniom skarżącej, potwierdza, że przewóz został wykonany na rzecz firmy T. M. K., zaś sama skarżąca nie przedstawiła żadnych wiarygodnych dowodów potwierdzających jej wersję. Nadto wskazano, że przesłuchanie męża skarżącej - K. K. jest niecelowe, bowiem materiał zgromadzony w sprawie jest wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia, zaś dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania. Końcowo organ wskazał, że kary pieniężne nakładane w oparciu o ustawę o transporcie drogowym mają charakter sztywny i nie są uznaniowe. W skardze wywiedzionej do sądu administracyjnego na opisaną powyżej decyzję ostateczną, M. K. podtrzymała zarzuty wywiedzione w odwołaniu od decyzji. Podtrzymała stanowisko, że nie zatrudniała W. T. jako kierowcy, ani nie zlecała przewozu towaru, zaś stanowiący własność jej firmy środek transportu, którym kierował W. T., został bez jej wiedzy użyczony przez jej męża K. K., jej szwagrowi T. K., który prowadzi działalność gospodarczą T. sp. z o.o. sp. k., który to rzeczywiście zlecił przewóz i u którego pracuje W. T. Strona wskazała, że co prawda nie zdołano przesłuchać K. K. na powyższe okoliczności, bowiem się nie stawił, jednak dołączono do akt jego oświadczenie, które powinno stanowić materiał dowodowy w rozumieniu art. 75 kpa i podlegać ocenie przez organ administracji i służyć do poczynienia stosownych ustaleń faktycznych. Nadto skarżąca wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że uregulowanie nałożonej kary pieniężnej mogłoby wyrządzić szkodę i spowodować trudne do odwrócenia skutki ze względu na rozpoczęte już inwestycje, regulowanie wydatków związanych ze spłatą kredytów, wypłatą wynagrodzeń pracownikom, zaś zapłata kary pieniężnej mogłaby spowodować utratę jej płynności finansowej i ryzyko niewywiązania się z kontraktów, a tym samym konieczność uiszczenia kar umownych. Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2020 r., nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego z urzędu wstrzymał w całości wykonanie zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie wskazując, że skarżąca w żaden sposób nie udowodniła okoliczności, na które się powołuje, zaś organ administracji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, mające odzwierciedlenie w przeprowadzonym materiale dowodowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje; Skarga podlegała oddaleniu. Bezsporne są okoliczności faktyczne sprawy. Zatrzymany kontrolnie w dniu 3 stycznia 2019r. pojazd marki R. o numerze rej. [...] był prowadzony przez kierowcę W. T. nieposiadającego ważnego orzeczenia lekarskiego oraz orzeczenia psychologicznego o braku przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Środek transportu należał do firmy skarżącej T. a przewożony ładunek (piasek) został zakupiony przez firmę skarżącej. Powyższe wynika z dołączonych do akt administracyjnych dokumentów w postaci: kopii faktury sprzedaży samochodu ciężarowego marki R. nr re. [...] na rzecz T. z 30 maja 2018r. oraz kopii faktury sprzedaży piasku na rzecz T. z 31 stycznia 2019r. Z notatki urzędowej sporządzonej przez osobę dokonującą kontroli wynika, że w trakcie ustaleń co do podmiotu dokonującego przewozu, M. K. została wskazana jako osoba wykonująca czynności związane ze spornym przewozem ładunku a jej firma T. prowadzi zarejestrowaną w Urzędzie Miejskim w B. działalność w zakresie transportu drogowego towarów (między innymi) Powyższe dane, potwierdzone dokumentami, były wystarczające do nałożenia na skarżącą kary. W świetle przepisów ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019r. poz. 58 ze zm.) odpowiedzialność za wykonywanie przewozu przez kierowcę, który nie posiada badań lekarskich i psychologicznych do wykonywania zawodu kierowcy ponosi zarządzający transportem w przedsiębiorstwie lub inna osoba wykonująca czynności związane z transportem drogowym. Odpowiedzialność ma charakter obiektywny a zatem jest niezależna od zawinienia ponoszącego odpowiedzialność. Nie ma zatem znaczenia, czy i w jakim zakresie faktyczne zlecenie kontrolowanego przewozu odbyło się poza wiedzą skarżącej, właścicielki środka transportu i jednocześnie właścicielki przewożonego ładunku, jako takiej będącą osobą odpowiedzialną za wykonywanie spornego przewozu. Skarżąca żadnym dokumentem nie wykazała bowiem, że sporny przewóz został zlecony zewnętrznemu przewoźnikowi w ramach zakupionej usługi przewozu. Dołączone przez skarżącą do odwołania kopie faktur potwierdzających zakup zewnętrznych usług transportowych, również opatrzonych datą po dacie nabycia własnego środka transportu, potwierdzają, że spornego przewozu nie dokonywał zewnętrzny podmiot. Dysponowanie tytułem własności pojazdu, którym był wykonywany przewóz oraz niewątpliwie wykazana okoliczność przewożenia ładunku na rzecz firmy skarżącej, przy jednoczesnym braku udowodnienia, że sporna usługa przewozowa została zakupiona u zewnętrznego przewoźnika, czynią skarżącą osobą odpowiedzialną za czynności związane z kontrolowanym przewozem drogowym. Zgodnie z art. 4 pkt 6 "a" ustawy o transporcie drogowym, przewozem drogowym jest transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str.1), zwanego rozporządzeniem 561/2006. Transport drogowy obejmuje, poza krajowym transportem drogowym lub międzynarodowym transportem drogowym, również każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku od działalności gospodarczej, niespełniający warunków, niezarobkowego przewozu drogowego, o którym mowa w pkt 4 art. 3 ustawy o transporcie drogowym (vide: art. 3 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym). W świetle zaś ustawy o transporcie drogowym osoba wykonująca czynności związane z przewozem drogowym jest zobowiązana do działań organizacyjnych gwarantujących bezpieczeństwo innych użytkowników dróg, w tym doboru takich kierowców, którzy będą posiadali stosowne uprawnienia do wykonywania przewozów. Kierowca wykonujący przewóz musi dysponować zaświadczeniem lekarskim i zaświadczeniem psychologa o braku przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Wykonywanie przewozu drogowego przez kierowcę, który: nie posiada orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy oraz, który nie posiada orzeczenia psychologicznego o braku przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy, sankcjonowane jest odpowiednio w punktach 4.2 i 4.3 załącznika nr 4, karą w wysokości 1000 złotych za każde naruszenie. Zasadnie zatem wymierzono skarżącej karę w wysokości 2000 złotych. Trafnie organy obu instancji uznały, że nie zaistniały w sprawie przesłanki do niewszczynania postępowania tj. istniały podstawy do zastosowania art. 92 "c" ustawy o transporcie drogowym. Jak wcześniej sąd nadmienił przepis art. 92 "a" ust. 2 ustawy o transporcie drogowym stwarza domniemanie odpowiedzialności osoby wykonującej czynności związane z przewozem drogowym. Dlatego, co do zasady, bez znaczenia są okoliczności, w jakich doszło do powstania naruszeń. To na podmiocie odpowiedzialnym ciąży obowiązek wykazania okolicznościami sprawy i dowodami, że nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Winny to być obiektywne przeszkody nieprzewidywalne. Nie mieści się w nich brak nadzoru osoby odpowiedzialnej za transport w przedsiębiorstwie nad środkiem transportu i brak kontroli przebiegu czynności transportowych. Niefrasobliwe działanie małżonka skarżącej związane z nieformalnym przekazaniem środka transportu należącego do firmy skarżącej podmiotowi trzeciemu, nie mieści się w przyczynach wyłączających odpowiedzialność przewoźnika lub osoby odpowiedzialnej za przewóz opartą na zasadzie ryzyka. Mając powyższe na uwadze Sąd skargę oddalił (art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Plik

Masz pytania?

Skontaktuj się z naszym ekspertem

/
/